Η κοινωνία των επιδομάτων και τα όρια που θέτει η οικονομία

Οι πολιτικές του ελάχιστου κοινωνικού εισοδήματος αλλά και οι διάφορες επιδοματικές πολιτικές σε ευπαθείς ομάδες αποτελούν βασικές παραμέτρους του κοινωνικού κράτους σε όλες, σχεδόν, τις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες, εδώ και πολλές δεκαετίες.

Τα τελευταία χρόνια ,έστω και καθυστερημένα, γίνονται σημαντικά βήματα και στην πατρίδα μας προς αυτήν την κατεύθυνση.

Όμως, πολύ φοβάμαι ότι στην Ελλάδα τα επιδόματα τείνουν να υποκαταστήσουν τις πολιτικές απασχόλησης που οφείλαμε να είχαμε ως απόλυτη προτεραιότητα.

Το αποτέλεσμα είναι τα επιδόματα  να αποτελούν βασικό μέσο διαβίωσης  για  πολύ μεγάλα ποσοστά πληθυσμού σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Αυτό σημαίνει λιγότερη κατά κεφαλή ενίσχυση αλλά κυρίως υπέρμετρη φορολογική επιβάρυνση για την παραγωγική οικονομία.

Αν  ο στόχος είναι να χτίσουμε μια οικονομία και μια κοινωνία που θα ζει από αυτά τα μικρά επιδόματα και όχι μια οικονομία υψηλής απασχόλησης με αξιοπρεπείς αμοιβές, τότε κάνουμε ένα τεράστιο λάθος.

Γιατί τα επιδόματα δημιουργούν την λεγόμενη  "παγίδα" της φτώχειας.

Για πολλούς ανθρώπους δίνουν κίνητρο να μην ενταχθούν στην αγορά εργασίας ή να μην αυξήσουν το εισόδημα τους γιατί  απλά συμφέρει, οικονομικά, καλύτερα να μείνουν με το επίδομα.

Αναφέρω μερικά παραδείγματα:

Γονέας με δύο παιδιά δεν έχει ισχυρό αντικίνητρο να εργαστεί περισσότερο και να αυξήσει το εισόδημά του από τα 20.000 στα 21.000 ευρώ, καθώς εκτός από τον επιπλέον φόρο με τον οποίο θα επιβαρυνθεί θα χάσει και 560 ευρώ από το επίδομα τέκνων. Από τα 1.000 ευρώ της πρόσθετης αμοιβής, θα πληρώσει τα 350 ευρώ σε φόρους και εισφορά αλληλεγγύης, θα χάσει και τα 560 του επιδόματος και τελικώς θα του μείνουν  90 ευρώ.

Η μητέρα ενός παιδιού έχει ισχυρό κίνητρο  να προτιμήσει να εισπράττει το επίδομα ανεργίας ύψους  4.752 ευρώ, παρά να πιάσει μια δουλειά ημιαπασχόλησης, η οποία πολύ δύσκολα θα της εξασφαλίσει καλύτερες αποδοχές, χωρίς να εισάγουμε στον υπολογισμό μας και τον χρόνο που χρειάζεται για το μεγάλωμα του παιδιού της, δεδομένων των κοινωνικών υποδομών που διαθέτουμε στην χώρα μας...

Και ακολούθως θα σκεφτεί πολύ να ενταχθεί στην παραγωγή αφού μπορεί να λαμβάνει το ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα των τουλάχιστον 4.200 ευρώ  το χρόνο  συν τις εκπτώσεις από τα κοινωνικά τιμολόγια και πιθανές άλλες κοινωνικές παροχές από τον δήμο ή άλλους φορείς αλλά και το πιθανό  " μέρισμα" των Χριστουγέννων.

Στην ουσία, η ελληνική πολιτεία "οδηγεί" την εργαζόμενο αυτή αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες άλλες ανάλογες περιπτώσεις προς τη μαύρη εργασία, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες για τη λειτουργία του κράτους μας και τα δικαιώματα των εργαζομένων. 

Τα παραδείγματα αυτά δείχνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει δημιουργήσει ένα σύστημα που δίνει κίνητρα είτε για την μη απασχόληση είτε για την μαύρη απασχόληση.

Και βέβαια στα ανωτέρω πρέπει να προσθέσουμε και τις ελάχιστα αποδοτικές πολιτικές επανεκπαίδευσης και επανένταξης όλου αυτού του παραγωγικού δυναμικού που ζει με τα επιδόματα.

Και βέβαια την συνεχώς επιδεινούμενη αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους, με βάση όλες τις δημογραφικές προβλέψεις.

Έχουμε τελικά, καταφέρει να κτίσουμε μια οικονομία όπου σε  κάθε εργαζόμενο ή και αυτοαπασχολούμενο αντιστοιχεί ένας και πλέον συνταξιούχος ή δικαιούχος επιδόματος.

Το ερώτημα δεν είναι αν αλλά για πόσο θα αντέχει η ελληνική οικονομία όλη αυτή τη στρέβλωση.

Και βέβαια όλοι κατανοούμε πόσο επείγουσα είναι μια νέα οικονομική πολιτική που θα φέρει ισχυρή ανάπτυξη μέσα από επενδύσεις που θα αποδώσει πολλές και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.

Δυστυχώς, κινούμαστε σε μια κινούμενη άμμο που μόνο ένα ισχυρό επενδυτικό σοκ - και άμεσα-μπορεί να μας σώσει.

Και αυτό το σοκ μόνο με αλλαγή της κυβέρνησης μπορεί να γίνει.

Η πατρίδα μας έχει άμεσα ανάγκη από μια κυβέρνηση που θα θέτει την δίκαιη  και ισχυρή ανάπτυξη ως απόλυτη προτεραιότητα και δεν θα "κρύβεται" πίσω από πολιτικές αναδιανομής και αναπαραγωγής της φτώχειας.

 Της Ντόρας Πάλλη

* Η Κα Ντόρα Πάλλη είναι Σύμβουλος Εκπαιδευτικών και Κοινωνικών Θεμάτων, Μέλος Πολιτικής Επιτροπής ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 πηγή