Αυξημένος ΕΝΦΙΑ για τα κλειστά και ημιτελή ακίνητα

Δεν διατηρείται για το 2016 η ευνοϊκή διάταξη που εφαρμόστηκε το 2014 και το 2015 και προέβλεπε έκπτωση 20% στον κύριο και τον συμπληρωματικό ΕΝΦΙΑ για τα κενά και μη ρευματοδοτούμενα

(συνήθως ξενοίκιαστα) διαμερίσματα και λοιπά κτίσματα. AdTech Ad Τα παραπάνω προβλέπει διάταξη του νόμου για τα προαπαιτούμενα μέτρα της συμφωνίας για ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, με αποτέλεσμα οι ιδιοκτήτες των ακινήτων αυτών που δεν εισπράττουν κανένα εισόδημα να επιβαρυνθούν με πρόσθετο ΕΝΦΙΑ. Όσοι ιδιοκτήτες δε έχουν ακίνητα η αντικειμενική αξία των οποίων ξεπερνά τα 200.000 ευρω τότε ο ΕΝΦΙΑ θα είναι ακόμα υψηλότερος σε σχέση με ό,τι πλήρωσαν το 2015. Την άποψη ότι αρκεί και μόνο η κατοχή ακίνητης περιουσίας για να υπαχθεί ένας φορολογούμενος στην υποχρέωση καταβολής του ΕΝΦΙΑ και ότι δεν χρειάζεται να συνεκτιμάται το εάν η περιουσία αυτή αποφέρει ή όχι εισόδημα είχε διατυπώσει πριν λίγο διάστημα ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών για να δικαιολογήσει την απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει για το 2016 την έκπτωση 20% των κενών μη ηλεκτροδοτούμενων κτισμάτων! Σύμφωνα, ειδικότερα, με τα όσα αναφέρει στην απάντησή του ο κ. Αλεξιάδης: «Από τη νομολογία του Σ.τ.Ε. (Ολ. ΣτΕ 532/2015, Ολ. ΣτΕ 172/2012) προκύπτει ότι…ο νομοθέτης είναι ελεύθερος να καθορίζει τις διάφορες μορφές των οικονομικών επιβαρύνσεων για τη δημιουργία δημοσίων εσόδων προς κάλυψη των δαπανών του Κράτους. Αντικείμενο φορολογικής επιβάρυνσης μπορούν να αποτελέσουν όχι μόνο το εισόδημα, αλλά αυτοτελώς και η περιουσία, οι δαπάνες ή οι συναλλαγές. Η φοροδοτική ικανότητα σε αυτή την περίπτωση απορρέει από αυτή καθεαυτή την κατοχή της ανωτέρω ακίνητης περιουσίας ως φορολογητέας ύλης (άλλως πηγής πλούτου) διαφορετικής από το εισόδημα. Ως εκ τούτου, ούτε η ύπαρξη προσόδου από το φορολογηθέν ακίνητο αποτελεί προϋπόθεση ή κριτήριο υπαγωγής στο ΕΝ.φ.Ι.Α. ούτε η μη συνεκτίμηση, κατά την επιβολή του φόρου επί των ακινήτων, της υπάρξεως ή μη εισοδήματος από το βαρυνόμενο ακίνητο συνιστά, μόνη αυτή, παράβαση της συνταγματικής αρχής της ίσης, αναλόγως της φοροδοτικής ικανότητας εκάστου, επιβαρύνσεως». Αναλυτικά στο κείμενο της απάντησης του κ. Αλεξιάδη (υπ’ αριθ. πρωτ.: ΑΤΚΕ 1078018 ΕΞ 2016 1339/ 23.5.2016) αναφέρεται ότι: «Ο υπολογισμός του κύριου ΕΝ.Φ.Ι.Α. πραγματοποιείται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 4 του ν. 4223/2013 (ΦΕΚ 287 Α') και του συμπληρωματικού με τις διατάξεις του άρθρου 5 του ίδιου νόμου. Με την περ. η της παρ. 2 του κεφαλαίου Α του άρθρου 4 του ως άνω νόμου καθορίζεται μειωτικός συντελεστής ημιτελών κτισμάτων ίσος με 0,4 ο οποίος εφαρμόζεται σε ημιτελή κτίσματα, ανεξαρτήτως σταδίου κατασκευής, που: α) δεν είχαν ποτέ ηλεκτροδοτηθεί και είναι κενά ή β) ηλεκτροδοτούνται με εργοταξιακό ηλεκτρικό ρεύμα, δεν είχαν ποτέ άλλη παροχή ρεύματος πλην της εργοταξιακής και είναι κενά. Στην παρ.5 του άρθρου 3 του ν.4223/2013 (ΦΕΚ 287 Α'), όπως ισχύει, ορίζεται ότι, για το έτος 2014 και για το έτος 2015, ο ΕΝ.Φ.Ι.Α. μειώνεται κατά 20% για τα δικαιώματα σε κύριους χώρους αποπερατωμένων κατοικιών, μονοκατοικιών, διαμερισμάτων και επαγγελματικών στεγών, όπως κατατάσσονται αυτοί σε κατηγορία κατά την παρ. 2 του άρθρου 32 του ν. 3842/2010 και αναφέρονται στις περιπτώσεις 3.1., 3.2., 4.2., 4.3. και 4.4. των παραγράφων 3 και 4 του ιδίου άρθρου, εφόσον ανήκουν σε φυσικά πρόσωπα που είναι φορολογικοί κάτοικοι Ελλάδας και καθ' όλη τη διάρκεια του προηγούμενου έτους ήταν κενοί και μη ηλεκτροδοτούμενοι. Περαιτέρω σύμφωνα με την ΠΟΛ.1237/11.11.2014 εγκύκλιο, με την οποία μεταξύ άλλων καθορίζεται και ο τρόπος αναγραφής των περιουσιακών δικαιωμάτων στη δήλωση στοιχείων ακινήτων, ορίζεται ότι κτίσμα στο οποίο υπάρχει μερική έλλειψη στέγης ή άλλες ουσιώδεις βλάβες, που το καθιστούν μη λειτουργικό, αναγράφεται ως ημιτελές, εφόσον υπάρχει το οικείο παραστατικό που τεκμηριώνει τους ισχυρισμούς του φορολογούμενου. Αυτός ο τρόπος αναγραφής επιφέρει μείωση της φορολογητέας αξίας του κτίσματος κατά τον υπολογισμό του συμπληρωματικού ΕΝ.Φ.Ι.Α. Τέλος, όπως επισημάνθηκε στο υπ' αριθμ. πρωτ. ΔΕΦΚ A 1036068 ΕΞ 2016 έγγραφο της Δ/νσης Εφαρμογής Φορολογίας Κεφαλαίου προς απάντηση της με αριθμ. πρωτ. 3466/24.02.2016 ερώτησης του ίδιου βουλευτή, της οποίας η παρούσα αποτελεί συνέχεια, από τη νομολογία του Σ.τ.Ε. (Ολ. ΣτΕ 532/2015, Ολ. ΣτΕ 172/2012) προκύπτει ότι ο νομοθέτης είναι ελεύθερος να καθορίζει τις διάφορες μορφές των οικονομικών επιβαρύνσεων για τη δημιουργία δημοσίων εσόδων προς κάλυψη των δαπανών του Κράτους. Αντικείμενο φορολογικής επιβάρυνσης μπορούν να αποτελέσουν όχι μόνο το εισόδημα, αλλά αυτοτελώς και η περιουσία, οι δαπάνες ή οι συναλλαγές. Η φοροδοτική ικανότητα σε αυτή την περίπτωση απορρέει από αυτή καθεαυτή την κατοχή της ανωτέρω ακίνητης περιουσίας ως φορολογητέας ύλης (άλλως πηγής πλούτου) διαφορετικής από το εισόδημα. Ως εκ τούτου, ούτε η ύπαρξη προσόδου από το φορολογηθέν ακίνητο αποτελεί προϋπόθεση ή κριτήριο υπαγωγής στο ΕΝ.Φ.Ι.Α. ούτε η μη συνεκτίμηση, κατά την επιβολή του φόρου επί των ακινήτων, της υπάρξεως ή μη εισοδήματος από το βαρυνόμενο ακίνητο συνιστά, μόνη αυτή, παράβαση της συνταγματικής αρχής της ίσης, αναλόγως της φοροδοτικής ικανότητας εκάστου, επιβαρύνσεως. Σε κάθε περίπτωση, όλες οι προτάσεις που υποβάλλονται, εξετάζονται από το Υπουργείο Οικονομικών».

www.dikaiologitika.gr