σχέσεων στο καθεστώς που ίσχυε μέχρι την εκδήλωση της κρίσης, αλλά η οικοδόμηση ενός νέου πλαισίου εργασιακών σχέσεων με οδηγό το μέλλον της χώρας, ως μίας διεθνώς ανταγωνιστικής οικονομίας και όχι στο παρελθόν μίας κρατικοδίαιτης και αντιπαραγωγικής κοινωνίας.
«Το εργασιακό χάος της απλήρωτης και αδήλωτης εργασίας όπως και της διαρθρωτικής ανεργίας επικρατούσε και όταν ήταν σε ισχύ (σ.σ. οι διάφορες ρυθμίσεις για τα εργασιακά). Αυτά τα φαινόμενα παραβατικότητας είναι μεμπτά και κατακριτέα και σίγουρα δεν ανήκουν στη σφαίρα ενός ευρωπαϊκού, ευνομούμενου κράτους ...και δεν πρόκειται να διορθωθούν μόνον με μεγαλύτερη αστυνόμευση και με μέτρα πάταξης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, καθώς κατάντησαν θέμα επιβίωσης για πολλές επιχειρήσεις», αναφέρουν οι αναλυτές του ΣΕΒ.
Στο πλαίσιο αυτό, τονίζουν ότι στη σημερινή, σκληρή πραγματικότητα της ύφεσης και της υποχρεωτικής αναδιάρθρωσης και ιδιωτικοποίησης επιχειρήσεων, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ακόμα και το τελειότερο σύστημα εργασιακών ρυθμίσεων δεν θα μπορούσε από μόνο του να μας βγάλει από το αδιέξοδο.
Τα προβλήματα «δεν πρόκειται να εξαλειφθούν μόνο και μόνο επειδή ο κατώτατος μισθός θα ορίζεται από συλλογικές διαπραγματεύσεις ή επειδή αναβίωσε η υποχρεωτική διαιτησία ή επειδή θα έχουμε γενικότερη επιστροφή σε πιο περιοριστικές ρυθμίσεις στα εργασιακά», υπογραμμίζει ο ΣΕΒ, προσθέτοντας ότι στη συζήτηση που διεξάγεται γύρω από τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις είναι κρίσιμο να έχουμε κατά νου δυο πράγματα: Την ανάγκη η Ελλάδα να αναπτυχθεί σε υγιείς βάσεις προσελκύοντας μεγάλες και σοβαρές επενδύσεις και ταυτόχρονα να αρθούν οι διαρθρωτικές αδυναμίες που οδήγησαν το 2008 την ελληνική οικονομία στην κατάρρευση. Ο ΣΕΒ θεωρεί ότι η ευελιξία στην αγορά εργασίας βελιτώθηκε τα τελευταία χρόνια λόγω των μνημονίων.
Χαρακτηρίζει αναγκαία αυτή την ευελιξία, δεδομένου ότι για να επιβιώσουν οι επιχειρήσεις έπρεπε να προσαρμοστούν σε μία άνευ προηγουμένου συρρίκνωση της ζήτησης, λόγω της μεγάλης δημοσιονομικής προσαρμογής.
Οταν ξεκίνησε η κρίση και η ύφεση η Ελλάδα είχε μία από τις πιο άκαμπτες αγορές εργασίας ανάμεσα στις αναπτυγμένες οικονομίες του ΟΟΣΑ. Και αυτός, κατά τον ΣΕΒ, ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που πολλές επιχειρήσεις δεν άντεξαν και έκλεισαν. 'Ηταν και ένας από τους λόγους, που ακόμα και κατά την περίοδο των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης μέχρι το 2008, η διαρθρωτική ανεργία και ειδικότερα των νέων ήταν ήδη σε υψηλά επίπεδα.
Οι μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν με τη διαρκή απειλή της πτώχευσης της χώρας ήταν επιβεβλημένες όπως και τόσα άλλα μέτρα που ελήφθησαν για την απελευθέρωση της οικονομίας από τα ρυθμιστικά δεσμά του κράτους, αναφέρει ο ΣΕΒ και φέρνει ως παράδειγμα τις αλλαγές στα εργασιακά, όπως τις συλλογικές συμβάσεις, τον καθορισμό του κατώτατου μισθού και το πάγωμα των ωριμάσεων, τις αποζημιώσεις και τις εισφορές κοινωνικής ασφάλισης.
«Εγινε μία τεράστια προσπάθεια εξισορρόπησης ενός συστήματος που δημιουργήθηκε από την ιδιαίτερη πελατειακή σχέση μεταξύ κομμάτων και συνδικαλιστικών φορέων και που χτίστηκε σταδιακά στο διάστημα μίας ολοκληρης γενιάς ... οδηγώντας μας σε ένα σύστημα που τελικά υπέσκαπτε την ανταγωνιστικότητα της εργασίας και την ελκυστικότητα των επενδύσεων», τονίζει ο ΣΕΒ.
fimotro
